¹ पुढ आसा व्ह्यनां का, तो उपदेश आन देवनी सुवार्ता आखत गावोगावी आन नगरोनगरी फिरता; तव्हा त्यान्हे संग ते बारा प्रेषित ² आन द्रृष्ट आत्मा आन आजार यासपहिन मुक्त केलेल्या आशा कितीतरी स्त्रिया, म्हणजी ज्या मग्दालिया म्हटलेले मरियामहित सात भूतं निघणलत ती, ³ आन हेरोद्ना कारभारी खुजा यांन्ही बायको योहान्ना, तसेच सुसान्नां व दुसऱ्या पुष्कळ स्त्रिया आसनाल्यात; त्या आपले पैसा आडकावार त्यास्नी सेवा करतत. ⁴ तव्हा मोठा लोकंसमुदाय एकत्र जमला आसतानी व गावोगावनं लोकं त्यान्हे जवळ वन्ह्त तव्हा त्यान दाखला दि आखणा: ⁵ पेरणारा आपला बी पेरवानी निघणा; आन तो पेरत आसतानी काही बी वाटवर पडणत; ते तुडवनं गयत व आकाशमधले पाखरासं ता खाई टाख्या. ⁶ काही खडकासवर पडणत, ते ओलावा नसल्यामुळे उगवताच वाळी गयत. ⁷ काही काटेरी झाडासमं पडणत; काटेरी झाडासं वाढी त्यास्नी वाढ खुंटव्या. ⁸ काही चांगले जमीनमं पडनत; ता उगाई शंभरपट पिक वन्हां. आसा आखी त्यान मोठ्यान आखणा, ज्याला ऐकवानी कान असत तो ऐको. ⁹ तव्हा त्यान्हे शिष्यासं त्याला विचाऱ्या; हे दाखलाना आर्थ का? ¹⁰ त्यान आखणा, देवने राज्यानी रहस्ये जानवानी देणगी तुम्हाला दित; पण इतरासला ती दाखलावार आखीत; आशेसाठी का, 'त्यासाला दिसत आसता त्यासं जवा नाहा व ऐकत आसता त्यासाला समजू नाहा. ¹¹ हाय दाखला आसा आसं का बी हाय देवना वचन आसं ¹² वाटवर असलेलं हे असत कि, ते ऐकत; नंतर त्यासं विश्वास ठेवा नाहा व त्यासाला तारण प्राप्ती व्हवा नाहा म्हणी सैतान यी त्यास्ने अंतकरणमहित वचन काढी ल्हेय. ¹³ खडकवर असलेलं हे असत कि, ते ऐकत तव्हा वचन आनंदानं ग्रहण करत; पण त्यासाला मूळ ना ऱ्हय; ते काही वेळपर्यंत विश्वास ठेवत व परीक्षाने वेळेस गळी पडत. ¹⁴ काटेरी झाडमं पडलेलं हाय आसत का, ते ऐकत, आन संसारनी चिंता, धन व विषयसुख याजमहित जातानी त्यास्नी वाढ खुंट व ते पक्व फळ देत नाहा. ¹⁵ चांगले मातीमं पडलेलं हाय आसत का, ते वचन ऐकी सालस व चांगले अंतकरणमं धरी ठेवत आन धीरवार फळ देत जात. ¹⁶ कोणी दिवा लावी भांडाखाली झाकी ठेव नाहा; तर आत येणाऱ्यासला उजेड दिसवा म्हणी ता दिवठनिवर ठेवं. ¹⁷ प्रगट व्हणार नाहा आसा काही झाकलेला नाहा, आन कळणार नाहा व उघडकीस येणार आसा काही गुप्त नाहा. ¹⁸ म्हणी तुम्हू कसा ऐकत हे विषयी जपी रहा; ज्यान्हे जवळ आसं त्याला दिल्हा जाही, आन ज्यान्हे जवळ नाहा त्यान्हा जा आसं ता पण त्यासपहिन काढी लेव्हानी यीही. ¹⁹ त्यान आई व वडील त्यासत्याव वन्ह्त, पण दाटीमूळं त्यासाला त्यासत्याव येता वन्हां नाहा. ²⁰ तव्हा त्याला आखवानी वन्हां का, तुन्ही आई व भाऊ तुला भेटवानी बाहेर उभं आसत. ²¹ त्यान त्यासाला उत्तर दिन्हा, हे जे देवना वचन ऐकत व पाळत तेच मान्ह आई व भाऊ आसत. ²² नंतर ते दिवसमं एकदा आसा व्ह्यना का, तो आपले शिष्यासने संग मचवामं गया, आन आपुन सरोवरने पलिकड जाऊ आसा त्यासाला आखणा; तव्हा त्यासं मचवा सोड्या. ²³ नंतर ता हाकारी जात आसतानी तो झोपी गया; मग सरोवरमं मोठा वादाळ सुटी मचवाम पाणी भरू लागणा व ते धोकामं आसनलत. ²⁴ तव्हा ते त्यान्हे जवळ यी त्याला जागा करी आख्या, गुरुजी, गुरुजी, बुडणत; तव्हा त्यान्ह उठी वारा व पाणी यासाला धमकावना, आन ते बंद व्हइ निवांत व्ह्यना. ²⁵ तव्हा त्यान्ह त्यासाला आखणा, तुम्ह्ना विश्वास कय आसं? ते भयभीत व्हइ विस्मित व्ह्यनत व एकमेकासला आख्या, हाय आसं तरी कोण? कारण वारा आन पाणी यासाला आज्ञा करं आन ते त्यान्हां ऐकत. ²⁶ मग ते गालीलने समोरील गरसेकरासने प्रदेशमं यी पोहचणत. ²⁷ तो जमीनवर उत्तरल्यावर गाव मधला एक माणूस त्याला भेटणा, त्याला भूतं लागलनत; बरेच काळपहिन त्यान्ह कपड म्हणी नेसनाल नाहा आन घरमं न ऱ्हता तो कबरासमं ऱ्हता. ²⁸ तो येशूला जोही आरडना व त्यान्हे पाया पडी मोठ्यान आखणा, हे येशू परात्पर देवना पुत्र, 'तू मधी कजा पडस? ' मे तुला विनंती करं, मला पिडा देऊ नको. ²⁹ कारण तो ते अशुद्ध आत्माला ते माणूस महीन निघवानी आज्ञा करता. त्यान त्याला पुष्कळ वेळा पछाडनाल; आन साखळ्या व बेड्यासं बांधी पहारामं ठेवलेला आसतानी तो ते बंधन तोडता आन भूत त्याला रानमं हाकी ल्हीजाता. ³⁰ येशूनं त्याला विचारना, तुन्हा नाव का? त्यान्ह आखणा, सैन्य, कारण त्याजमं पुष्कळ भूतं शिरणलत. ³¹ ते त्याला विनंती करतत का, आम्हाला आगाधकुंपात जावानी आज्ञा करू नको. ³² तय डुकरासना मोठा कळप डोंगरमं चरत ऱ्हयनाल; त्यासामं आम्हाला जाऊ दे आशी त्यासं त्याला विनंती कऱ्या. मग त्यान्ह त्यासाला जाऊ दिन्हा. ³³ तव्हा भुत्तं ते माणूस महीन निघी ते डुकरासमं शीरनत, आन ता कळप धडक धावत जाई कडावरीत सरोवरमं पडणा आन गुद्मरी मरणा. ³⁴ मग ते चारणारं माणसं हाय घडलेला जोही पळनत आन त्यासं गाव आन मळामं जाई हाय बातमी आख्या. ³⁵ तव्हा जा व्ह्यना ता जवानी लोकं निघणत, आन येशूत्याव आल्यावर जे माणूस महीन भूतं निघणलत ता येशूने पायपण बसलेला, कपडं घातलेला व शुद्धीवर आलेला त्यासाला दिसणा; तव्हा त्यासाला भीती वाटणी. ³⁶ ज्यासं ता जोध्याल त्यासं ता भूतग्रस्त कसा बरा व्ह्यना, ता त्यासाला आख्या. ³⁷ तव्हा गरसेकरास्ने चहूकडले प्रांतमधले सगळे लोकसं त्याला आपले पहिन निघी जावानी आज्ञा कऱ्या; कारण ते फार घाबरनलतं मग तो मचवामं बशी परत जावानी निघणा. ³⁸ तव्हा जे माणूस महीन भूतं निघणलतं तो त्यान्हे जवळ आशी माघनी करता का, मला आपले जवळ ऱ्हऊद्या; पण त्यान्ह त्याला निरोप दी आखणा, ³⁹ आपले घर परत जा आन देवनं तुन्हे साठी किती मोठा काम करणा ता आखत जा. मग तो येशूनं आपले साठी किती मोठा काम करणा त्यान्ही गावभर घोषणा करत फिरणा. ⁴⁰ नंतर येशू परत वन्हां तव्हा लोकसमुदायनं त्यान्हा स्वागत कऱ्या; कारण ते सगळं त्यान्ही वाट जोतत. ⁴¹ तव्हा ज्वा; याईर नावना कोण्हीएक माणूस वन्हां; तो सभास्थानना अधिकारी आसनाल; त्यान्ह येशूने पाया पडी त्याला आपले घर येवानी विंनती करणा; ⁴² कारण त्याला सुमारे बारा वर्षानी एकुलती एक मुलगी आसनेल, ती मरवानी टेकणेल. मग तो जात आसतानी लोकसमुदाय त्यान्हे भोवती गर्दी करत ऱ्हयनाल. ⁴³ तव्हा बारा वर्ष रक्तस्राव व्हत असलेली व कोणालाही बरी न करता आलेली आशी कोण्ही एक स्त्री ⁴⁴ त्यान्हे पाठीमाघं यीही त्यान्हे वस्त्रासने गोंडाला शिवनी आन लगेच तिन्हा रक्तस्त्राव थांबणा. ⁴⁵ पण येशूनं आखणा मला कोण्हं स्पर्श कऱ्या? तव्हा सगळजण मे नाहा, आसा आखत आसता पेत्र व त्यान्ह सोबती यासं आख्या, गुरुजी, लोकसमुदाय दाटी करी तुम्हाला चेंगरत ऱ्हइत; ⁴⁶ पण येशूनं आखणा, कोण्हतरी मला स्पर्श करीतच, कारण मजमहीन शक्ती निघनी हाय मला समजणा आसं. ⁴⁷ मग आपुन गुप्त ऱ्हहित नाहा आसा जुई ती स्त्री कापत कापत पुढ वन्ही व त्यान्हे पाया पडी, आपुन कोणते कारणकरता त्याला शिवणी व कशी तत्काळ बरी व्ह्यनी, हाय तिन्ह सगळे लोकास्ने समोर निवेदन करनी. ⁴⁸ तव्हा त्यान्ह तिला आखणा, मुली, तुन्हे विश्वासनं तुला बरा करणा आसं; शांतीनं जा. ⁴⁹ तो बोलत ऱ्हइत इतकामं सभास्थानने अधिकारीने पहिन कोण्ही यी त्याला आखणा, तुम्ह्नी मुलगी मरण पावणी आसं; आता गुरुजीला त्रास देऊ नका. ⁵⁰ ता ऐकी येशून त्याला आखणा, भिऊ नको विश्वास मात्र धर म्हणजी ती बरी व्हई. ⁵¹ नंतर ते घर आल्यावर त्यान्ह पेत्र, योहान, याकोब व मुलीनं आईबाप यास्ने शिवाय आपले बरोबर दुसरे कोणालाच आत येऊ दिन्हा नाहा. ⁵² तीन्हे साठी सगळजण रडत व शोक करत ऱ्हयनलत; पण त्यान्ह आखणा, रडू नका, कारण ती मरणी नाहा, झोपेल आसं. ⁵³ तरी ती मरेल आसं हाय माहित असल्यामूळं ते त्याला हासू लागणत. ⁵⁴ मग त्यान्ह तीन्हे हातला धरी, मुली, उठ, आसा मोठयान आखणा. ⁵⁵ तव्हा तिन्हा आत्मा परत वन्हां व ती तत्काळ उठनी; मग तिला खावानी द्यावा म्हणी त्यान्ह आज्ञा करणा. ⁵⁶ तव्हा तीन्ह आईबाप थक्क व्हयनत; प्न्हाय घडलेली गोष्ट कोणाला आखू नका आशी त्यान्ह त्यासाला निक्षी आज्ञा करणा.